’30

Paris, 1930 – Femra e Lutetia.

Nën llampadarët e artë të Lutetisë, ku zërat e të mëdhenjve të letërsisë, artistëve dhe kineastëve shkriheshin në jehona të heshtura, një femër kaloi hollin me hirin e një shfaqjeje. Fustani i saj Madeleine Vionnet dukej sikur shkrihej me muret e mermerta, si një iluzion përjetësie. Gjestet e saj ishin të matura, të mbushura me mjeshtëri absolute dhe çdo lëvizje merrte frymë historie. Ajo ishte vetë mishërimi i elegancës pariziane, një siluetë unike në këtë vend të shenjtë luksi, ku elita mblidhej për të parë dhe për t’u parë. Nuk u pëshpëriti asnjë fjalë. Të gjithë sytë ndoqën njëri-tjetrin në heshtje. Thuhej se përsosmëria matej në hijen e fytyrës së saj, në intensitetin e syve të saj, njëherësh të largët dhe të paarritshëm. Ajo nuk ishte thjesht një femër; ajo ishte një mit i gjallë.

Dhe pastaj…ah parfumi i saj. Një aleancë prej lëkure, një trëndafil madhështor i llojit më të fuqishëm dhe pluhur vjollce, një shteg intim, por magjepsës që lundroi pas saj, pezull si një premtim i papranuar. Kjo aromë, me djegien e saj përvëluese, si një shkëlqim i zjarrtë nga hekurat e dikurshme, ku ajri dukej i ngopur me sekrete dhe dëshira, mbante pasurinë e pakufishme të epokës. Një shteg që shpaloset me guxim dhe rezervë, si një bukuri e akullt, por edhe një sensualitet i djegur, gati joreal. Çdo aromë ishte një përkëdhelje e padukshme, një gjurmë e lënë në ajër, si një firmë e paharrueshme. Biseda ngriu teksa kalonte, magjia e aurës së saj duke e shndërruar atmosferën në një skenë teatrale intime, ku drita e nënshtruar e Lutetisë dukej se e inkuadronte në një aureolë të artë.